Sleutelpositie?
Door: jacquelly
Blijf op de hoogte en volg Jacquelly
08 December 2009 | Zuid-Afrika, Phalaborwa
Altijd heb ik mijn fotocamera bij me. Hij zit gewoon standaard in mijn tas. Je weet maar nooit wat er op je pad komt en ik heb de mooiste foto's gemaakt op de meest onverwachte momenten. Maar deze week greep ik toch een keer mis. Of liever... hij zat wel in mijn tas maar die had ik niet bij me
En dat was me toch stom. Zo'n mooie gelegenheid zal ik nooit meer krijgen. Wat er gebeurd is?? We hadden zondag iets te uitgebreid zitten ontbijten en het leek ons wel een goed idee om dat er maar meteen weer af te werken. We gaan graag flinke wandelingen maken dus de splinternieuwe wandelschoenen maar eens uitproberen. Het leek ons verstandig om niet te ver te gaan met nieuwe schoenen dus een kort loopje van 45 minuten brengt ons precies bij Sefapane voor de koffie en weer 45 minuten terug. Jac. stopt even wat los geld in zijn zak dus de tas hoeft niet mee. En zo gebeurd het dat we op stap gaan zonder tas en... o nee hé!! zonder sleutel. Die zat ook in die tas. De deur heeft aan de binnenkant zo'n draaiknop. Heb je geen sleutel nodig om hem op slot te draaien. Hij valt vanzelf in het slot. Nou dat klopt dat deed hij. En daar stonden we dan. Onszelf buitengesloten. We hadden nog hoop dat er ergens nog een deur of raam open zou staan want dat doen we gerust. Weggaan, achterdeur op slot en de voordeur gewoon open laten staan. Typisch iets voor ons. In de bush nooit deuren op slot gedaan dus dat zijn we niet meer gewend. Maar helaas, deze keer zat alles op slot. Voor elk raam wat open kan zit ook nog eens een ijzeren rek dus de kans dat je kan inbreken in je eigen huis is klein. Nou ben ik daar simpel in want als het aan mij ligt tikken we een ruit in en gaan maandag naar de glaszetter en laten het weer repareren. Maar Jac. steekt anders in elkaar. Ben je gek geworden? Je tikt toch niet zomaar een ruit in! Nu zit er in de badkamer zo'n heel klein klapraampje. Daar pas ik wel doorheen zegt 'ie'. Nou is Jac. niet dik maar dit leek me een iets te gunstig beeld van zichzelf. Laat mij het in ieder geval proberen. Dus de ladder kwam erbij en Jac. klautert omhoog, steekt een been naar binnen maar bedenkt dat hij dat beter andersom kan doen. Dus niet ruggelings maar buikelings. In een acrobatische houding leunt hij op de ladder en steekt een voet naar binnen en voorzichtig een tweede voet. Heel langzaam schuift hij naar binnen met zijn handen rustend op de ladder en zijn scheenbeen op het raamkozijn. Ik zag het heel langzaam gaan schuiven dus kon nog net ingrijpen. So far so good. Hij schuift heel langzaam verder achterwaarts naar binnen en zit er inmiddels tot aan zijn middel in. Ik hou angstvallig de ladder vast. Hij ligt op zijn buik op het kozijn met dat venijnige puntje waar je het raam mee vast kan zetten. Benen binnen, bovenlijf buiten. En toen begon het probleem. Binnen was niks waar hij steun kon vinden. Ik zie de benen bungelen en schiet in de lach. Dat werd me niet in dank afgenomen. Hij begon te roepen “kom me liever even helpen i.p.v. te gaan staan lachen. Geen idee hoe ik kan helpen want samen passen we niet in dat raampje. Dus ik besluit tegen de ladder te duwen waardoor Jac. verder naar binnen gleed. Deed erg pijn want dat punt ding stak nu in zijn ribbenkast. Ik prop er nog een kussentje tussen wat net paste. Jac. begon te piepen van au au au maar hij was al zover dat hij zich schrap zetten voor het laatste stukje. De schouders. Wat was ik altijd trots op de schouder partij van Jac. Stevig, lekker breed. Maar dat was nu toch een nadeel. Ik kon duwen wat ik wilde maar Jac. kwam geen centimeter meer verder en dat puntje.... dat deed hem toch zeer. Ik red het niet, het past niet, begon hij te piepen. (dat wist ik allang) Ja, kom dan terug piep ik terug. En dat lukte dus niet. Daar hing hij, kermend van de pijn klem in het raampje en mij hulpeloos aankijkend met een gezicht van “had dan verdomme die rot tas meegenomen:” Hij kon van ellende niet meer praten. Sorry, maar ik kreeg daar toch de slappe lach van! Wat had dit een geweldige foto geweest. Het zweet parelde van zijn hoofd af want dit alles gebeurde in de brandende zon. Met veel sjorren, trekken, au geroep, vloeken tegen mij, en nog meer cirque du soleil achtige acrobatiek heeft hij zich toch weer naar buiten weten te wurmen. Het was niet gelukt maar ik was wel super trots op hem. Er zijn maar weinig (bijna) 60 jarige die hem deze acrobatiek nadoen. Uiteindelijk hebben we de stopverf van een ander raam verwijderd en de ruit er in zijn geheel uitgehaald. Had Jac. toch zijn zin. Geen ruiten kapotslaan. Het kan ook anders. Veel later zijn we toch nog aan de wandeling begonnen. Jac. met pijnlijke ribben, ik met mijn tas stevig onder mijn armen. Want je weet maar nooit.
Dag lieve allemaal
Jacquelly
En dat was me toch stom. Zo'n mooie gelegenheid zal ik nooit meer krijgen. Wat er gebeurd is?? We hadden zondag iets te uitgebreid zitten ontbijten en het leek ons wel een goed idee om dat er maar meteen weer af te werken. We gaan graag flinke wandelingen maken dus de splinternieuwe wandelschoenen maar eens uitproberen. Het leek ons verstandig om niet te ver te gaan met nieuwe schoenen dus een kort loopje van 45 minuten brengt ons precies bij Sefapane voor de koffie en weer 45 minuten terug. Jac. stopt even wat los geld in zijn zak dus de tas hoeft niet mee. En zo gebeurd het dat we op stap gaan zonder tas en... o nee hé!! zonder sleutel. Die zat ook in die tas. De deur heeft aan de binnenkant zo'n draaiknop. Heb je geen sleutel nodig om hem op slot te draaien. Hij valt vanzelf in het slot. Nou dat klopt dat deed hij. En daar stonden we dan. Onszelf buitengesloten. We hadden nog hoop dat er ergens nog een deur of raam open zou staan want dat doen we gerust. Weggaan, achterdeur op slot en de voordeur gewoon open laten staan. Typisch iets voor ons. In de bush nooit deuren op slot gedaan dus dat zijn we niet meer gewend. Maar helaas, deze keer zat alles op slot. Voor elk raam wat open kan zit ook nog eens een ijzeren rek dus de kans dat je kan inbreken in je eigen huis is klein. Nou ben ik daar simpel in want als het aan mij ligt tikken we een ruit in en gaan maandag naar de glaszetter en laten het weer repareren. Maar Jac. steekt anders in elkaar. Ben je gek geworden? Je tikt toch niet zomaar een ruit in! Nu zit er in de badkamer zo'n heel klein klapraampje. Daar pas ik wel doorheen zegt 'ie'. Nou is Jac. niet dik maar dit leek me een iets te gunstig beeld van zichzelf. Laat mij het in ieder geval proberen. Dus de ladder kwam erbij en Jac. klautert omhoog, steekt een been naar binnen maar bedenkt dat hij dat beter andersom kan doen. Dus niet ruggelings maar buikelings. In een acrobatische houding leunt hij op de ladder en steekt een voet naar binnen en voorzichtig een tweede voet. Heel langzaam schuift hij naar binnen met zijn handen rustend op de ladder en zijn scheenbeen op het raamkozijn. Ik zag het heel langzaam gaan schuiven dus kon nog net ingrijpen. So far so good. Hij schuift heel langzaam verder achterwaarts naar binnen en zit er inmiddels tot aan zijn middel in. Ik hou angstvallig de ladder vast. Hij ligt op zijn buik op het kozijn met dat venijnige puntje waar je het raam mee vast kan zetten. Benen binnen, bovenlijf buiten. En toen begon het probleem. Binnen was niks waar hij steun kon vinden. Ik zie de benen bungelen en schiet in de lach. Dat werd me niet in dank afgenomen. Hij begon te roepen “kom me liever even helpen i.p.v. te gaan staan lachen. Geen idee hoe ik kan helpen want samen passen we niet in dat raampje. Dus ik besluit tegen de ladder te duwen waardoor Jac. verder naar binnen gleed. Deed erg pijn want dat punt ding stak nu in zijn ribbenkast. Ik prop er nog een kussentje tussen wat net paste. Jac. begon te piepen van au au au maar hij was al zover dat hij zich schrap zetten voor het laatste stukje. De schouders. Wat was ik altijd trots op de schouder partij van Jac. Stevig, lekker breed. Maar dat was nu toch een nadeel. Ik kon duwen wat ik wilde maar Jac. kwam geen centimeter meer verder en dat puntje.... dat deed hem toch zeer. Ik red het niet, het past niet, begon hij te piepen. (dat wist ik allang) Ja, kom dan terug piep ik terug. En dat lukte dus niet. Daar hing hij, kermend van de pijn klem in het raampje en mij hulpeloos aankijkend met een gezicht van “had dan verdomme die rot tas meegenomen:” Hij kon van ellende niet meer praten. Sorry, maar ik kreeg daar toch de slappe lach van! Wat had dit een geweldige foto geweest. Het zweet parelde van zijn hoofd af want dit alles gebeurde in de brandende zon. Met veel sjorren, trekken, au geroep, vloeken tegen mij, en nog meer cirque du soleil achtige acrobatiek heeft hij zich toch weer naar buiten weten te wurmen. Het was niet gelukt maar ik was wel super trots op hem. Er zijn maar weinig (bijna) 60 jarige die hem deze acrobatiek nadoen. Uiteindelijk hebben we de stopverf van een ander raam verwijderd en de ruit er in zijn geheel uitgehaald. Had Jac. toch zijn zin. Geen ruiten kapotslaan. Het kan ook anders. Veel later zijn we toch nog aan de wandeling begonnen. Jac. met pijnlijke ribben, ik met mijn tas stevig onder mijn armen. Want je weet maar nooit.
Dag lieve allemaal
Jacquelly
-
08 December 2009 - 11:44
Claricia:
Heee Elly,
Wat een heerlijk verhaal weer!! Ik denk nog vaak aan ons lekkere ontbijtje in de bush.. Hoop het snel nog een keer te mogen doen!
Liefs Claricia -
08 December 2009 - 11:49
Chris:
Hallo luitjes
Zo`n avontuur overkomt alleen jullie. Ieder ander staat gewoon een raam in. Sorry Jaq maar ik zit met tranen in mijn ogen van het lachen. Goed dat Elly geen fototoestel bij de hand had. Ze zou zo`n plaatje vast ook met iedereen delen.
Groetjes vanuit een regenachtig Nederland.
Chris & Jan -
08 December 2009 - 12:50
Hettie Roozeboom:
Ook zonder foto zie ik het helemaal voor me hoor! Je vertelt het echt héél beeldend! Mijn collega's zitten me vreemd aan te kijken waarom ik zo zit te lachen!
Groeten,
Hettie
IJsselstein -
08 December 2009 - 13:36
Cock { Sado} Leijs:
Inbreken in zijn eigen huis dat deed Johan van der Velde ook.Maar dat is al heel lang geleden.
Een sleutel is echt reuze handig wij hebben ze overal.Groeten Cock -
08 December 2009 - 15:30
Wilma:
Lachen weer, dit verhaal. Je ziet het gewoon voor je.
Sorry Jacques, eh....hoe gaat het nu ??
Groetjes Wilma -
08 December 2009 - 18:52
Marianne:
Het is weer een kostelijk verhaal, ik zie het helemaal voor me en zou ook niet meer bijkomen van het lachen, maar die arme Jacq..... Fijn dat je fototoestel weer onderin je tas zit ?? -
09 December 2009 - 15:45
Ans:
Ik zou toch maar minstens een reservesleutel ergens onderbrengen, b.v. op Sefapane?
Maar zoiets overkomt je voorlopig niet meer!
Groetjes met heimwee,
Ans -
11 December 2009 - 11:38
Debby:
dacht dat een vrouwenkwaal was om jezelf slanker in de schatten als de realiteit werkelijk laat zien. en ja dan geen camera jammer dat dat beeld ons ontzegt word hihihihihi. en ja dan is het altijd weer de schild van de vrouw hihihihihi weten het altijd beter en als het dan niet lukt ooo dan is het alsnog onze schuld hihihihihi. hilarsche momenten hahahaha. dus volgende keer kan je gerust je tas vergeten als je dan je camara maar meeneent.
groetjes debby -
12 December 2009 - 11:07
Tonny:
Heb weer helemaal in een deuk gelegen, zie het ook helemaal voor me.Heb dit ook een keer met Jo gedaan en dat lukte wel.
Sorry Jac.bedankt voor weer een beetje humor ook al gaat het ten koste van jou.
groetjes. -
20 December 2009 - 15:35
HENNY.:
Ik zie het in gedachten
al voor me jullie blijven een uniek duo.
dit is duidelijk Sipje en sopje gedrag ga zo door . -
22 December 2009 - 09:26
Meral:
Hahahah!! Ook ik word vreemd aangekeken in de bibliotheek!! Ik zie t heeeelemaal voor me!! Geweldig verhaal!!
XX
Mormel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
